Bistro “Il Pesce Abbaiato”

[Ysgrublaidd]

Salvatore Luciano

Het is 18 maart 1890 en in Nieuw Sicilië zit ik, Salvatore Luciano, in mijn bistro “Il Pesce Abbaiato” te wachten op mijn eerste soldati. Mannen die ik via via heb proberen te ronselen. Want ik heb plannen. Plannen om groot te worden. Deze bistro dient alleen als begin punt. Maar ooit hoop ik meer te bezitten dan deze ene eetgelegenheid. Een tent welke ik met bloed, zweet en tranen in mijn eentje heb opgebouwd. Nu is het wachten alleen nog op de mannen die mij hogerop gaan helpen. De tijd is er rijp voor. Ik voel het. Ik ben niet voor niets zes jaar geleden hierheen gevlucht. Nou ja, ik moest wel na alles wat ik gedaan had.

Het is tijd om de deur te openen. Ik sta dus op vanuit mijn stoel en loop rustig naar de deur. Pak de sleutel uit mijn linker broekzak en draai het slot open. De sleutel berg ik weer op met mijn linker hand en met mijn rechter draai ik het bordje op de deur naar: “Open”. De klandizie is de laatste tijd betreurenswaardig, dus als de eerste mannen aan komen zullen we wel niet gestoord worden. Althans dat neem ik op dit moment maar even aan. Voor hetzelfde geld komt er weer een schooier vragen of ik een baantje in de bistro voor ze heb. Nee, op dit moment kan ik zulke lui niet gebruiken. Maar, wie weet wat de toekomst brengt?

Ik loop weer naar mijn vaste zitplaats en pak de krant erbij die al netjes klaar ligt. “Nieuwe emigranten probleem voor economie” staat er in grote letters op de voorpagina. Pfffffff, ooit was ik ook zo iemand. Hardere werkers kun je niet vinden. Die mensen willen juist een goed bestaan opbouwen. En dat is eerder beter dan slechter voor de economie.

[Agravain]

Hier zou het moeten zijn. Vasco tuurde nog eens op het morsige briefje en keek nog eens naar de, ietwat verlopen ogende, bistro. “Il Pesce Abbaiato” las hij op het briefje. Vasco keek omhoog, en zag in afbladderende letters op de gevel dezelfde tekst staan. Hij wierp het peukje van zijn sigaret weg en krabde eens onder zijn pet. Nadat hij een nieuwe had op gestoken streek hij even over zijn dunne snorretje. Vervolgens frommelde hij het briefje tot een propje en stak dat in zijn zak. Hij duwde de deur open en stapte naar binnen.

Met een snelle blik door de zaak zag hij dat hij, op een ander figuur na, de enige was. Langzaam liep hij op het tafeltje af, schraapte zijn keel, en bleef vervolgens wachten tot de man zijn krant zou neerleggen.

~ Agravain ~

[Gwywen]

Lorenzo schudde de regendruppels van zich af en drukte de deur open. Het was een beetje schemerig in de zaak, dus gunde hij zijn ogen een paar tellen de tijd om aan het duister te wennen. Ondertussen kamde hij zijn haar glad met het kammetje dat hij in zijn achterzak droeg.
Achterin zat een kerel aan een tafeltje met een krant voor zich, en even dacht hij dat dat de enige aanwezige was. Maar dat was voordat hij die gladde dandy opmerkte met z'n streepsnorretje. Hij grinnikte, trok zijn kraag recht en ging aan een van de tafeltjes zitten, vanwaar hij beide heren én de deur in de gaten kon houden.
De bromvlieg die nietsvermoedend zijn vleugels zat te poetsen, lag een halve seconde later te stuiptrekken op het tafelblad. Geïntrigeerd keek Lorenzo naar de krampachtige beweginkjes van de pootjes. Zijn hand veegde hij af aan zijn jas.

[Agravain]

Lichtelijk geërgerd trok hij een wenkbrauw omhoog, hij draaide zich om en ging naar de toog. Uit zijn ooghoek wierp hij een blik op de nieuw aangekomen bezoeker. "Dat is er ook een voor 'n klus" schatte hij in. Met een verse, geurige espresso in zijn ene hand, en met zijn andere over zijn snorretje strijkend besloot hij om bij de andere man te gaan zitten. Zonder op een uitnodiging van de ander te wachten ging hij aan het tafeltje van de kerel zitten. "Ja hoor, dat is er inderdaad een", dacht hij, toen hij de harde trek op het gezicht van de man zag. "Vasco," zei hij, de man lichtelijk brutaal aankijkend. Hij dempte zijn stem wat, en vervolgde "ook hier voor een klus? ", in het midden latend wat voor soort werk hij specifiek bedoelde. Op twee poten achterover leunend keek hij de man vragend aan.

~ Agravain ~

[Gwywen]

Lorenzo bewoog zijn schouders. Altijd kippenvel van zulke gladakkers. Nooit weten wat je aan ze hebt, en zo. Hij pakte zijn knipmes uit zijn zak en maakte zijn pinknagel schoon, zonder de gladde aan te kijken. "Luister," zei Lorenzo, "ik weet niet waar jij het over hebt, maar ik werk voor Tagliatella."
Weer ging er een wenkbrauw omhoog.
Dat heeft hij mooi ingestudeerd, dacht Lorenzo. Zal het wel goed doen bij de vrouwtjes. Hij snoof, en mompelde zacht, zo zacht dat de man met de krant het niet kon horen: "Tagliatella wil altijd graag weten wie hem in zijn vaarwater wil gaan zitten." Hij grijnsde, zodat Vasco zijn gouden hoektand goed kon zien. Niemand hoefde te weten dat hij maar liefst vier smerige klussen had moeten doen voor die tand. Tagliatella was de grootste krent ter wereld en als hij ooit de kans kreeg om onder die vent z'n invloed vandaan te kruipen, zou hij hem met handen en voeten grijpen.
Maar dat hoefde die gladde natuurlijk niet te weten.

[Ysgrublaidd]

"...Ze komen in grote getale. Vanuit..."
De deur zwaaide open en Luciano hoorde dat er iemand de zaak binnen kwam lopen. De voetstappen kwamen dichterbij.
"...voor een toekomst die ze thuis niet kunnen vinden. Maar is dit land..."
Een keel schraapte.

Heeft deze man totaal geen manieren? Dacht Luciano. Dat zal ik hem over de tijd af moeten leren. Hij wilde net zijn krant wegleggen toen hij merkte dat een tweede persoon de zaak binnen kwam. Laat ik eerst maar even zien wat deze twee te bieden hebben. En dus las Luciano verder.

"...Moeten we dit tolereren?..."
De man bij zijn tafel werd ongeduldig. Liep naar de toog en schonk zichzelf een espresso in. Het onfatsoen. Niet perse een slechte eigenschap, maar wel iets dat Luciano in zijn zaak niet wilde tolereren.
"...tijd om actie te ondernemen. Voor het te laat is."
De ongeduldige liep naar de tweede en probeerde een gesprek aan te gaan. Luciano kon jammer genoeg niet alles verstaan.

Luciano vouwde zijn krant op en sloeg het met een klap op het tafeltje. Rechte zijn rug en leunde iets meer achterover op zijn stoel.
"Jullie zoeken werk? Of zijn jullie hier alleen maar om jezelf te bedienen?" Hij knikte bij het woord bedienen kort met zijn hoofd naar de toog.

[Agravain]

De steek negerend dronk Vasco zijn cappucino uit en stond op. Nadat hij een glimlachje, dat zijn ogen niet bereikte, op zijn gezicht had getoverd, liep hij voor de tweede maal naar de man, die al aanwezig was toen hij binnen kwam. "Misschien zoek ik wel werk ja," merkte hij op. Vasco hoopte dat hij nonchalant genoeg klonk. "Het ligt er een beetje aan wat u in de aanbieding heeft," besloot hij wat respectvoller. "Als u tenminste signor Luciano bent?" Ondertussen nam hij de man, die mogelijk zijn baas zou worden, eens goed op.

[Gwywen]

Zo, dacht Lorenzo, en hij wipte met de punt van zijn mes de restanten van de vlieg van de tafel.
Zwijgend liep hij naar de toog en bediende zichzelf, waarna hij zijn espresso staande opdronk.
Met een kort knikje naar de vent met de krant - de gladde negeerde hij natuurlijk - verliet hij de bistro.
Om vervolgens op de hoek van de straat, verborgen achter het krantenkioskje, te wachten tot die andere de zaak zou verlaten.
O ja, hij wilde voor Luciano werken, hij wilde heel graag voor Luciano werken, maar als het even kon hoefde alleen Luciano daar van af te weten.
Hij vervloekte zichzelf dat hij zo stom was geweest tegen die gladde te zeggen dat hij voor Tagliatelli werkte.

[Ysgrublaidd]

"Mijn lieve God, nog één die zichzelf bedient en zelfs zonder betalen verdwijnt. Het moet toch echt niet gekker worden. Gelukkig ben ik goed in gezichten, dus dat regel ik later wel." Sprak Salvatore Luciano zacht voor zich uit. Hij bekeek de over gebleven man aan. "Ja, ik ben signor Luciano. En ja, ik heb wel werk voor je. Of je er op dit moment blij van wordt is een tweede. Echter, als je goed werk blijft afleveren dan kun je er behoorlijk beter van worden."
Hij bestudeerde de man onder zijn verhaal en besloot om maar meteen tot zaken te komen.
"De klus die ik nu voor je heb is als volgt: Je kent de zaak van Moretti neem ik aan? Ik ben op dit moment niet zo heel erg blij met zijn concurrentie. Oftewel zijn werkzaamheden zorgen ervoor dat ik klanten misloop en dat is slecht voor de zaken. Zoals je ziet kan het hier wel wat drukker worden. Zorg er dus voor dat Moretti wat minder plezier krijgt in zijn zaakje en zorg ervoor dat Il Pesce Abbaiato en ik buiten schot blijven. Probeer het dus met zo weinig mogelijk geweld op te lossen. Mocht je daar mee klaar zijn dan heb ik hier een stapeltje poen voor je en vermoedelijk wel weer een nieuwe opdracht."

[Agravain]

“De Moretti om de hoek bedoel je?”, Vasco keek bedachtzaam voor zich uit. Hij kende de tent wel, redelijke koffie, verder niet veel bijzonders. “Maar wel meer langs de doorgaande route,” schoten zijn gedachten vooruit.
Vasco kende de eigenaar niet, dus hij kon nog niet inschatten hoeveel stennis hij zou kunnen trappen. Bedachtzaam gleed zijn vinger langs zijn snorretje. “Ik zal kijken wat ik voor u kan doen,” vervolgde hij. “Hou de espresso maar van mijn verdienste af,” besloot hij.
Langzaam begon zich een plannetje te vormen. Met een hoofdknikje stond hij op en wandelde, ondertussen een sigaretje rollende, richting de uitgang.

~ Agravaìn ~

[Agravain]

Vasco kwam binnen met de ochtendkrant onder zijn arm. Al vermoedde hij dat de eigenaar van Il Pesce Abbaiato wel wist wat er die nacht gebeurd was. Hij ging aan een tafeltje zitten en begon omstandig de voorpagina te lezen. "Grote brand" schreeuwde de kop hem toe. "Vannacht is er brand uitgebroken in "Il pianto squalo". De heer Moretti, de eigenaar van het cafe . . . . . Vasco las het hele stuk nauwgezet, ondertussen gedachteloos een sigaret draaiend. Vervolgens stak hij hem aan, leunde achterover en wenkte om een espresso. In gedachten ging hij vorige avond nog eens na. Nee, er zou geen enkel spoor naar hem wijzen, hij had het brandje zo opgezet dat het een ongeluk zou lijken. Oh, ze zouden ongetwijfeld het beginpunt wel vinden, een vuilnisbak waar van alles was ingekieperd, ook een aantal peuken die niet helemaal uit bleken te zijn. Vasco grinnikte even, en keek waar zijn espresso bleef. Geen wonder dat deze tent zo stil was. De bediening was nou ook niet je van het.

~ Agravaìn ~