Bedoel je toevallig Flatland, geschreven door Edwin Abbott Abbott?Gwywen schreef: ↑27 mei 2008 18:34...
Het is jammer dat ik dat experimentele stuk tekst niet meer kan terugvinden. Het ging over rondjes die door vierkanten heen vlogen en dat waren wezens die onder noch boven kenden en geen dimensie en toch leefden maar ook weer niet, echt geen touw aan vast te knopen.
Zelfs met de gewone, bestaande woorden die de schrijver had gebruikt, was het onmogelijk te visualiseren wat hij had opgeschreven.
Dus misschien is dat het antwoord: dat de grens ligt bij de mogelijkheden om iets te visualiseren.
Ik blijf zoeken naar dat stuk.
En om dit topic nog een andere draai te geven: Kan er een gebrek zijn qua openstaan aan grensverleggende fantasie?
Of anders gezegd: Als een auteur in zijn fantasie verder gaat dan anderen, kan dat de lezer dan (teveel) choqueren?
Ik kom op deze vraag na het lezen van Dolores Dolly Poppedijn, geschreven door Thomas Olde Heuvelt. In veel reacties op dit boek lees ik voornamelijk dat mensen gechoqueerd zijn. Het te creepy vonden. Maar dat gevoel had ik dus compleet niet. Toegegeven, het achterliggende idee van het verhaal is creepy en in het echte leven zou ik het niet van nabij willen meemaken. Maar ik vond het persoonlijk niet choquerend of zelfs eng. Vooral niet door de manier waarop Olde Heuvelt het verhaal brengt. Je ziet het al van verre aankomen. En bij een spannend boek van nog geen 100 blz. mag je toch wel verwachten dat je niet in slaap valt... wat bij mij dus wel gebeurde. Meerdere keren.
Het zal vast wel aan mij liggen. Maar een verhaal van H. P. Lovecraft, waarin de auteur heel vaag blijft, komt bij mij toch een stuk angstwekkender over. Waarschijnlijk omdat mijn brein dan veel verder fantaseert dan de auteur mogelijk zelf voor ogen had. En is Olde Heuvelt toch net iets te direct in zijn beschrijving. Heb ik dus te veel fantasie, zodat ik niet snel gechoqueerd ben en hebben die andere dat niet en zijn ze snel aangegrepen? Of ben ik nu weer te veel aan het fantaseren?